Wiemy, że owoce z terenów Łącka i okolic już w XII wieku spławiano Dunajcem do Wisły i dalej do Gdańska, skąd były transportowane drogą wodną do innych krajów Europy. Domyślać się więc można, że nawet wcześniej w przydomowych ogrodach dojrzewały rozmaite smakołyki. Od średniowiecza rozwija się tradycja uprawiania owoców. W XVII i XVIII wieku sady jabłoni i śliw były już na tych terenach bardzo duże.
 Istotna w rozwoju łąckich upraw okazała się rola proboszczów. O ks. Macieju Szaflarskim (obejmował parafię w latach 1844 – 1868) krążyły opowieści, że pragnąc podnieść byt materialny swych parafian i widząc w zakładaniu sadów jedyną możliwość zrealizowania tego zamiaru, nakazał z ambony, by wszyscy narzeczeni przychodzący do kancelarii parafialnej na zapowiedzi, przynosili ze sobą zaświadczenia od sołtysa lub wójta, że posadzili w swych ogrodach co najmniej 10 szczepów owocowych.
Nie mniejsze zasługi dla łąckiego sadownictwa miał ks. Jan Piaskowy. Objął on probostwo w Łącku w roku 1897 i zastał parafię w stanie moralnego zepsucia. Na kartach kroniki parafialnej odnotował: Rozczarowałem się nie mało stanem moralnym tutejszych parafian miejscowych: wielce zuchwali, liberały, (…). Pijaństwo, (…) lekceważenie ustaw, buta... (archiwum parafii w Łącku, Kronika parafialna, t. II, 1897). Miejscowa legenda głosi, że w ramach pokuty za ujawnione podczas spowiedzi grzechy parafialne musieli sadzić drzewka owocowe. Łąckowianie grzeszyli więc śmiało i sadzili drzewka owocowe, ufając, że obie te czynności zostaną im policzone w poczet dobrych uczynków. (Gazeta Krakowska, nr 15, 1967)
 Nie ma tu domu, obok którego nie byłoby sadu, lub kilku bodaj drzew owocowych, nadto niektóre drogi i skraje pól ujęte są w szeregi śliw. Sadownictwo jest po rolnictwie najważniejszą gałęzią gospodarstwa i źródłem bogactwa okolicy. [Sady okolic Łącka (w: Ogrodnictwo nr 6, 1923, s.1)].
Dzisiaj w dalszym ciągu w niemalże każdym łąckim ogrodzie możemy spotkać drzewa jabłoni, grusz, śliw, wiśni, krzaki porzeczek, agrestu, malin, często również winogrona, truskawki.
 Podobnie, od lat, chlubą łąckich gospodyń były warzywa uprawianie na przydomowych grządkach. Do dziś, zerkając przez nie jeden płot, można zobaczyć dorodną marchew, buraki, rabarbar. Tradycję podtrzymują również duchowni, w Łącku i okolicach owoce dojrzewają w plebańskich sadach, a proboszczowie rozsmakowują się w soku wyciśniętym z własnych owoców i promują go rozdając jako nagrodę, a nie za pokutę.
|
